Wim Fourie Blog

Party boeke bevat stories.

Soms is die boek self ‘n storie.

Veral word die boek wat storie word, gekenmerk deur ‘n interessante inskripsie voorin: ‘n Naam, plek, datum, ‘n wens voorin geskryf. Wanneer  ek  ‘n tweedehandse boek optel wat kennelik ‘ n lang pad kom, is die eerste opwinding om te sien aan wie die boek behoort het, waar die persoon gebly het en watter geleentheid die boek se aankoop regverdig het (verjaarsdag, prestasie, krisis ).

‘n Naam, geskryf in sierletters in ‘n boek, laat dadelik baie vrae ontstaan  oor wat die persoon se omstandighede was. En altyd wonder ek of die persoon nog lewe en waarom die boek uit sy haar besit gegaan het. So bv. kyk ek na die twee piepklein sangbundeltjies wat in 1915 uitgee is. Op die titelblad staan die inligting oor die klein boekies: Het boek der Psalmen nevens de Gezangen bij de Hervormde Kerk van Nederland in gebruik. Maar ek hou van die die persoonlike inskripsie in sierletters op die blad voor die titelblad: Birthday Present to Miss MC Pretorius: Many, Many happy days on your birthday. May Good Fortune dear attend you and love light your Way. From Naudé, 26 May 1918. Dadelik wonder ek oor die “Miss Pretorius” en in watter verhouding sy tot Naudé gestaan het. Sekerlik leef hulle nie meer nie, maar steeds wonder ek oor die res van hulle verhaal…

Saterdag  het my reisgenoot en ek op die koudste dag van die jaar besluit om boeke wat nou al geruime tyd in kratte is, uit te pak en dit ten minste ‘n staanplek te gee op die boekrak wat ons onder die trap ingerig het. Toe begin die Groot uitpak, die Groot uitsorteer en die Groot ontdekkings. Ek pak uit en sorteer die boeke in hopies: Kosbaar (hou naby) goeie boek (wil dit byderhand hê om te herlees), Studeerkamerboeke (moet boontoe gedra word en plek voor in die boekrak gevind word) Boeke vir verkoop, veiling toe neem of weggee. (Weggooi is nie ‘n opsie nie)

Ek dink aan die waar woorde oor boeke wat ek onlangs in Sting se outobigrafie, Broken Music, raakgeloop het:

“Books will become for me a acquisitive passion, filling up rooms and rooms with their dusty and inert bodies. Like my Grandmother, I will never throw a book away, storing dog-eared paperbacks from school or college, year after year, stacked like hunting trophies on makeshift shelves in my room. For to sit in a room full of books, and remember the stories they told you, and to know precisely where each one is located and what was happening in your life at that time when you first read it, is the languid and distilled pleasure of the connoisseur…”

Boeke is van kleintyd af soos vriende waarvan ek nie kan afstand doen nie. daarom sal ek moeilik aanpas by ‘n e-boek in die vorm van Kindle. Want vriende het persoonlikhede en elke boek het sy eie gevoel. Tel maar ‘n nuwe boek op, bekyk die voorkant en draai hom om om ook die agterkant te bestudeer. Maak hom dan met peiteit oop en hoor hoe kraak die boek van genoegdoening om bekyk te word. Ruik aan die boek en kry die unieke geur van drukkersink op kraakskoonblaaie. Dis byna soos om die eerste een te wees wat die oggend vroeg langs die see stap nadat die gety die nag die strand skoongevee het en jy laat jou eerste voetspore op die blinkskoon strand…

Van kleintyd af het ek ook die intense behoefte om boek te red, van daar my kompulsiewe koop van boeke op veilings en tweedehandse boekwinkels. Ek kry boeke jammer, nes mens daardie leepoog hondjie in die draadhok by die DBV of in ‘n troeteldierwinkel se venster jammer kry. Tel ek ‘n goeie boek by so uitverkoping of veiling op, dan wil ek hom weer geliefd laat voel op ‘n rak tussen ander boeke, waar hy soms afgehaal word en gelees word. (ongelukkig moet ek bieg – ek het hordes ongeleesde of halfgeleesde boeke op my rak. Tog glo ek dat hulle weet dat hulle geliefd is.

Maar terug na die stories in boeke. Saterdag met die regpak van die boeke, kom my reisgenoot en ek weer op op soveel boeke af wat deel is van ons elkeen se geskiedenis en die lekker – die bekendheid van ‘n handskrif wat jy al byna vergeet het: Haar Pa se Pocket Oxford Dictionary met die inskrywing in sy eie handsrif voorin: Julius Kruger, Trades School, 16-01-1940. My Psalm-en Gesangboekie wat ek as geskenk ontvang het van my Ouma Fourie tydens my eerste studentejaar: ‘Wimpie, Gods Rykste seën met geboortedag. Van Ouma en Oom Jannie – 15 Maart 1972. So ook my reisgenoot se byna identiese gesangeboeke wat sy ‘n jaar later ontvang het: “Aan Lynette, Geseënde Kersfees, Met Liefde van Mamma en Pappa (1973).

Soms is daar ‘n kriptiese inskrywing wat toegelig word met meer feite, (ook hartseer)  as mens verder in die boek lees. My Duitse Oumagrootjie se Boek: Predigten uber die Evangelien des Kirchenjahrs is  oorgetrek met ‘n groenkleurige tipe seilmateriaal  wat binnekant met naald en gare sorgvuldig vasgewerk is. Voorin is die inskripsie in pen en ink: Wilhelmine Schwartz, Frankfurt 1873. ‘n verdere skaars leesbare inskripsie blyk ‘n aanhaling uit ‘n Psalm  te wees. Agterin die boek is nog name en datums:August Carl Emil, geboren 1875, Getauft 1878. Ook: Augusta Mathilda, geboren den 14 October, gestorben 19 October. ‘n Kriptiese inskrywing met ‘n eie verhaal lê agter die inskrywig.

Die boek en inskrywing wat my egter die meeste fassineer, is die een in my Duitse ouma oor wie ek in ‘n vorige blog geskryf het  (Ouma Vanniekerk) – dit is ‘n goties-Duitse bybel met die Voorwoord:

“Erinnerung zur Funf und Vierzichsten Auflage – Halle, den 24 Februarii 1747”

Die voorste skutblad het ongelukkig verlore gegaan, dus weet ek nie wie se naam oorspronklik in die eeue-oue Bybel geskryf was nie. Klaarblyklik het die Bybel saam met Oumagrootjie Schwartz uit Duitsland na Suid-Afrika gekom. Dit was egter in Ouma Alwine se besit na haar ouers se dood.

Iewers in haar lewe moes sy ‘n krisis gehad het oor iemand van wie sy finaal afskeid moes neem en skryf sy op die skoon bladsy voor die begin van die Nuwe testament:

“Close your heart to me, my love, for now we are going to part for the last time and let us be friends forever.” Op die volgende blaai het sy ook vervolg: “If the Lord helps, I must forget him forever. Winnie

Die skynbaar onbeweeglike streng ouma van my het iewers in haar lewe ‘n liefdesteleurstelling beleef wat sy in haar Bybel moes opteken.’n Bybel dus met meer as net die Bybelverhale wat ons as kinders gehoor het – ‘n intens persoonlike verhaal van liefde wat nie beantwoord is nie.

Met Saterdag se regpakkery kom ek op my ou Bybel af. Binne in die Bybel is ‘n buiteblaadjie van die Johannes-Evangelie wat ook ‘n storie vertel:

Ons is vir die Julie vakansie in Durban, ‘n grootse avontuur. Dit is  1961, Ins gaan tuis in die Coogie hotel, langs die Federal hotel en as ek reg onthou nie ver van die Belmoral hotel nie. Die hotel is nie op die befaamde Marine parade nie, maar ‘n paar strate dieper in. Vir ons is dit ‘n luukse om in ‘n hotel tuis te gaan. Ons kan nie wag vir die ding-dong deuntjie van die Xilofoon wat stiptelik die etes aankondig nie.

Soggens na ontbyt stap ons na Durban se hoofstrand met sambreel, opvoustoele, emmertjies en grafies en met ‘n bruisende opgewondeheid oor die dag wat voorlê. As ons by die Four Seasons hotel wat op die Marine parade geleë is, verbystap, verkyk ek my aan die luukse hotel en wonder wie bevoorreg is om daar tuis te gaan. Tog is die strand die groot gelykmaker want hier weet niemand in watter hotel jy bly nie (tensy jy wederregtelik van die hotel se handdoeke met die naam op saamgebring het!)

Een bepaalde oggend is daar ‘n beroering op die strand – daar is ‘n vakansiespan met ‘n poppekas en megafoon. Hulle nooi al die kinders nader vir die poppekas storie. Later vra hulle ons om die eerste paar verse van die Johannes Evangelie te memoriseer. Ons sê dit ‘n paar keer agter hulle aan. Dan kan jy voerntoe gaan en self opsê sover jy kan onthou, Die gebeure en verse maak ‘n groot indrukk op my sewejarige kindergemoed. Ek gaan staan in die ry wat wil kwalifiseer vir ‘n Evangelie van Johannes boekie. Toe dit my beurt is onthou ek die verse asof dit iewers in my brein gegraveer is:

“In die begin was die Woord, en die Woord was by God, en die Woord was God. 

Hy was in die begin by God. Alle dinge het deur Hom ontstaan, en sonder Hom het nie een ding ontstaan wat ontstaan het nie. In Hom was lewe, en die lewe was die lig van die mense. En die lig skyn in die duisternis, en die duisternis het dit nie oorweldig nie. Daar was ’n man van God gestuur, wie se naam Johannes was. Hy het tot ’n getuienis gekom om van die lig te getuig, sodat almal deur hom sou glo.

Hy was nie die lig nie, maar hy moes van die Lig getuig…”

Ek kry ‘n Blou Johannes Evangelie  en voel skielik ryker as almal wat in die mooi hotelle teenaan die see bly. Terug by die hotel die middag skryf my Ma in drukskrif voorin my Evangelie van Johannes:

WILLEM FOURIE, FLORALAAN 62, ADAMAYVIEW

en onderaan: DURBANSTRAND     23-7-1961

Tot vandag nog bly die Evangelie my gunsteling Evangelie aangesien dit die wonderlike verhaal van Jesus se koms na die wêreld vanuit so spesiale hoek vertel.

“n Skynbaar onbenullige “boekie”  word ook die belangrikste deel van my lewensverhaal- My Ligreis.

“As ek maar net kon” Coenie de Villiers se  liedjie oor verlore liefde, bevat die aangrypende frase:

 Dalk kan ek die seer, met ‘n potskerf besweer

of dalk kan ‘n mens, deur bloot net te wens en hard te probeer

die verhaal herskryf…

Is daar werklik omdraaikans en nuwe hoop vir ‘n vasgeloopte lewe? Kan daar uit die ashoop weer nuwe lewe kom? As mens alles verloor het, is daar nog iets om te wen?

 Audrey Blignault skryf in haar essay : Nogtans sal ek jubel, dat as sy die dag voel soos ‘n garsland met doodgaansiekte, dit tyd is om weer die profeet Habakuk se lied in Habakuk 3:17 e.v. te lees.

 Ek gaan soek graag versterking by Job op sulke dae, want veel slegter kan dit nie met mens gaan as met Job op die ashoop nie. Hy het alles verloor – sy veetroppe, sy besittings, sy tien kinders en nou staan hy die gevaar om sy vertroue in God ook te verloor hier waar hy op die ashoop sit en himself met ‘n potskerf  krap. Hierdie  suksesvolle en geseënde Godsman is ook uitgelewer aan ‘n velsiekte en verder verwyt sy vrou hom. Sy moedig hom aan om God te verwyt vir die dilemma waarin hy (Job) tans is.

 In die film wat tans op die kringloop wys, Jane Eyre (Charlotte Bronte se klassieke verhaal),  is daar ‘n toneeltjie wat nogal aan  Job-op-die ashoop herinner. Na verloop van tyd keer Jane terug na die kasteel waar sy as goewernante gewerk het. Sy het Adele,  die franse meisie wat onder voogdyskap van die edelman Edward Rochester is, opgepas. ‘n Bus laai haar by die ingang van Thornfield Hall, af. Sy drafstap die ent pad wat lei tot by die kasteel. Tot haar uiterste skok sien sy toe sy naderkom, dat die kasteel in ‘n brand verwoes is. Sy dwaal rond in die gebrande  oorblyfsels en daar kom sy die huishoudster tee.  Sy hoor by haar dat die versteurde vrou van die edelman een nag die kasteel aan die brand gesteek het in een van haar aanvalle. Hy het in die brandende toring opgeklim het om sy vrou te probeer red, maar tevergeefs. Wanneer Jane van die kasteel begin wegstap, sien sy ‘n verwaarloosde figuur onder ‘n boom sit met ‘n hond as geselskap. Kan dit wees?  Toe sy so te se by die man is, kyk hy vraend op en vra huiwerig of daar iemand is. Jane kom nader en raak aan sy hand. Hy kyk met onsiende oe op, terwyk hy huierend haar naam noem. Die ryk edelman het alles in die brand verloor, ook sy sig.

‘n Klompie jare gelede is ek vir ‘n paar weke in die Nasionale Hospitaal behandel vir akute psoriase. Oor ‘n tydperk van maande het die vel-uitslag toegeneem en my met groeiende frustrasie en irritasie gevul. Die rooi uitslag oor my lyf het verander in rowe wat vorm en oopbars. Nie ‘n plesierige ervaring nie. Kortisoonbehandeling  en ‘n soutlose dieet vorm deel van die behandeling. Die behandeling word dan  opgevolg met ‘n direkte velbehandeling. ‘n Dik salflaag word oor jou hele lyf gesmeer en dan moet jy ‘n tipe plastiek-ruimtepak aantrek wat jy dag en nag moet dra totdat die rowe uiteindelik afval. Daarna word die gevoelige vel blootgestel  aan  Ultraviolet A (die  behandeling word PUVA genoem). Dit sensitiseer jou vel vir die lig, maar dit bring mee dat jy vir ‘n paar uur ‘n donkerbril moet dra omdat jou oë dan ook uiters sensitief is vir lig.

In die pre-ultravioletfase lê ek eendag in die hospitaalbed en bedink die vreemdheid van my lyf. Behalwe vir die vreemde plastiekpak, is ‘n verpleegster boonop besig om steriele papiertjies tussen my tone in te druk sodat die salf tussen die tone kan “asemhaal”. Ek voel melaats. Ek bekyk die prentjie en dink skielik dat my voete nou ‘n klaagmuur geword het, waar gebedsbriefies in die skrefies gedruk kan word. Boonop jeuk my lyf onophoudelik en wens ek vir ‘n stukkie potskerf om net die volgehoue jeuksensasie te verlig. Ek ervaar Job lyflik en eerstehands. Ek het nie naastenby die somtotaal van sy verliese ervaar nie, maar net die aantasting van my lyf, laat my besef hoe kwesbaar mens is. Hoe gou kan loflied klaaglied word. Al wat ek darem redelik gemaklik kan doen is om te lees en te skryf, want my hande is darem nie besalf nie.

Ek tel my vertroude Bybel  met sy bruin leeromhulsel op. Ek blaai weer tot by die geskiedenis van Job: “In die land van Us was daar ‘n man met die naam Job. Hy was vroom en opreg en het God gedien en die kwaad vermy…”  Geleidelik ontvou die geskiedenis van Job, word hy eietyds. …

 Uiteindelik lê ek terug op die hospitaalbed. Die woorde van Job 42:5 bly my by: “Tot nou toe het ek net gehoor wat mense van U sê, maar nou het ek u self gesien.”

Ek moet die ontdekking met iemand deel. In my bedkassie is ‘n skryfblok en ‘n pen. Ek begin met ‘n Hospitaalbrief: Van een pasient aan ‘n ander :“Liewe Pa” 

My Pa lê in Little Company of Mary hospitaal in Pretoria waar hy behandeling vir  klierkanker ontvang.  Henri Nouwen se treffende boek: “The wounded Healer” sou eers jare later my pad kruis, maar ek ervaar iets van die heling wat selfs vanuit die pen van ‘n  “melaatse” aan ‘n ander lydende gebring kan word. Die brief is ‘n vorm van terapie, want ongemak en pyn word ‘n vreemde band wat my en my Pa hegter bind as wat ons ooit nog was. ‘n Maand later is ek by toe my Pa se seerpad voltooi is. Vroeër die aand kon ek vir hom lees van ons wat meer as Oorwinnaars is deur Hom wat as Gewonde Heelmaker herstel bring.

 Toe kom Job ook tuis op Philippolis. Elke besoek wat ons aan die dorpie bring, bring nuwe ontdekkings mee. Gedurende Desember verlede jaar,  het ons die eerste keer die Jobhuis in Bergstraat besoek. Die huisie is amptelik op 4 Desember 2010 geopen en huisves 25 skilderye wat die worstelstryd van Job uitbeeld. Tien jaar gelede het die kunstenares, Rina Coetzee ‘n nuwe ontmoeting met Job gehad, tydens ‘n oorgangsfase in haar lewe. Nou hang die aangrypende skilderye in ‘n permanente plek in die Jobshuis se galery. Elkeen wat daar besoek aflê kan troos, versterking en heling vind deur net in die galery te sit en die proses van Job se worsteling  in te neem terwyl suiwerende musiek op die agtergrond weerklink. Mooi verhale van heling  het al in die paar maande wat die Jobhuis bestaan, hom hier afgespeel. Die drie vroue wat die huisie voltyds “beman” is ingestel om ‘n hawe te skep vir mense met seer. So word dit ‘n katarsisplek. ‘n Klaagmuur met bedebriefies wat ook ‘n dankiesêplek word.

Jobhuis het weer vir my ‘n ontmoetingsplek geword met die potskerf-profeet.

En met die God wat ashoop-potskerf-mense weer hoop gee.

“ Hy sal tot God bid, God sal sy gebed verhoor,

Hom met vreugde laat bid,

Dan getuig hy voor die mense:

Hy het my gered,

Ek het nie gesterf nie,

Nou lewe ek weer.”

(Job 33: 26,28)

                            (Met erkenning -skilderye deur Rina Coetzee)

Dit is donker en ek is heeltemal verdwaal. Buite die stadsmuur van ‘n vreemde stad. Ek kan nie juis my pad terugvra nie, want die voertaal is Frans…My saamwandel-Engel sal vanaand moet help!

Die hoë stadsmuur wat reg rondom die stadskern gebou is, is juis daargestel om vyandelike magte uit te hou. Op een of ander manier het ek dit reggekry om vanaand vanuit die stadskern deur een van die stadspoorte te loop en bevind ek my nou buite die stadsmuur van hierdie prentjiemooie stad. Dit is donker en ek kry nie weer ‘n stadspoort om deur die muur na binne te stap nie. terug na die ou stadskern – waar my veilige hotelkamer wag. Gaan hierdie stad wat ek so lankal wou besoek vir my na vanaand dalk net onaangename herinneringe inhou?  Die meisie wat lank ‘n droombeeld in my gedagtes was – gaan sy my Lorelei wees wat my in ‘n valstrik lei?

Sy was ‘n verliefraak-meisie. Met haar ligbruin hare en sielvolle oë het sy harte verower. In die sewentigerjare het sy weekliks op die (toe nog nuwe)  TV skerms verskyn en mense betower. Die meisie van Avignon.

Daar was iets misterieus aan haar. Ontwykend, tog ook uitnodigend. Die ewige femme fatale. Wanneer die melankoliese temamusiek van die reeks gespeel het, was ons gesin voor die Sony beeldradio (in daardie jare het ons nog probeer korrek praat)  om haar wel en weê te aanskou. Sover ek onthou was dit meer weë as wel! Die aktrise wat die hoofrol vertolk het, is Marthe Keller. Dié Switserse aktrise het my ook as student betower met haar vertolking in die film “And now my Love”   Later het sy ook in heelwat Amerikaanse films gespeel. Tog is dit die rol van die meisie van Avignon wat haar in my geheue ingegraveer het. 

Saam met die heldin het ook die plek waarin dit afspeel ‘n groot indruk op my gemaak – Avignon. Die uitspreek van die naam het mens onwillekeurig laat verlang na vreemde stede – om te  reis na plekke met verhale. Eers meer as twintig jaar later sou ek die voorreg hê om self die mooie Avignon te voet te verken. Alleen, maar tog met ‘n Engel aan my sy.

Ons groep vriende het die middag van 23 Februarie 1999 per trein in Avignon aangekom. Na ‘n paar dae se verblyf in die fassinerende stad Barcelona (waar my kamera en films met aankoms gesteel is), is ons weer  terug Frankryk toe en Avignon was ons eerste halte. Ek kon nie wag om die stad te verken nie. In ‘n klein hotelletjie, ewe gepas genoem Hotel Mignon, geleë in die historiese stadskern, het ons die bagasie gelaat en begin om die stad te voet te verken. Daar is so baie om te sien in hierdie stad wat reeds soveel eeue oud is.

Vir ‘n klompie jare in die veertiende eeu, was die stad selfs die setel van die Pous en daarom is ons eerste mikpunt in die stad om die indrukwekkende Pouslike paleis te besigtig. Dit is voorwaar ‘n impossante gebou. Ons stap verder en sien ook die bekende Pont D’Avignon waar slegs vier van die oorspronklike agtien brugpilare steeds staan.

Laatmiddag besluit ons dat elkeen op sy eie die stad verder kan verken en ook doen waarvoor hy/sy die aand lus is. Dit is dus ‘n ope uitnodiging tot ‘n avontuurlustige kennismaking met Avignon. Wie weet dalk loop ek die geheimsinnige Meisie van Avignon iewers raak?

By die Operahuis op die Horloge-plein steek ek vas. Dis ‘n indrukwekkende gebou met twee standbeelde weerskante – Moliére en Corneille. Ek wens skielik dat ek dit kan beleef om ‘n musiek-uitvoering in die mooie gebou te beleef. Ek stap nader en bestudeer die plakkate. Sowaar – Op 23 Februarie is daar om 7 nm ‘n uitvoering van werke van Beethoven in die Operahuis. Ek koop ‘n kaartjie en probeer nie eers die waarde omskakel van Franse Frank na Suid-Afrikaanse Rand nie. Opgewonde loop ek deur die res van die historiese kern en begin systraatjies verken.  Uiteindelik is dit tyd vir die uitvoering. Ek staan in die foyer en beskou die indrukwekkkende trappe wat na bo lei. Gelukkig is my sitplek op die boonste vlak. Toe ek plaasneem, voel ek soos ‘n lid van die koninklike familie. Die sitplek is in een van die uitgeboude balkonnetjies, wat mens gewoonlik net in flieks sien. Vandaar het ek ‘n perfekte uitsig op die verhoog waar die rooi fluweelgordyne die gevoel van outydse elegansie verskerp.

Toe ek bykans twee uur later uitstap, weet ek dat ek Avignon altyd sal assosieer met die ervaring van ‘n belwenisryke aand  in die Operahuis en die musiek van Beethoven. Selfs al was die Meisie van Avignon nie daar nie, het ek my maar verbeel dat sy langs my op die balkonnetjie sit en wuif vir die mense!

Ek stap van die Teater en verken die systraatjies – dit is tipiese ouwêreldse smal straatjies met keistene en ou geboue weerskante van die straat. Oor my skouer hang my drasak wat ek spesiaal vir die toer saamgebring het. Dit is ‘n wit linnesak met ‘n engel wat op ‘n kantsak geborduur is. Ek  verken die swakverligte straatjies van Avignon. Vir een oomblik dink ek hoe onwerklik die situasie is – hier loop ek, ‘n vreemdeling uit Suid-Afrika, kruis en dwars in ‘n vreemde stad in Frankryk en ek kyk nie kort-kort oor my skouer of daar dalk ‘n vreemde sluipende figuur is wat my wil aanval nie. Heeltyd, terwyl ek stap, speel Stef Bos se liedjie ” Ik wandel met een engel”  ( eintlike titel Johannesburg)”, as temalied deur my kop:

Er staat geschreven
Dat mijn leven
Niet veel waard is
Als de nacht valt
Als de straten
Vogelvrij zijn
Als het laatste licht
Verdwijnt

Maar ik doe net alsof
Het gevaar niet bestaat
Want ik wandel met een engel
Door een onverlichte straat
Ik doe net alsof het gevaar niet bestaat
Want ik wandel met een engel
Door een onverlichte straat…

So al wandelende met my engel(sak) aan my sy, verken ek die winkeltjies en die straatjies van Avignon. Dit word laat. Ek hoor ‘n horlosie elf slae slaan. Iewers moes ek onbewustelik deur een van die poorte in die stadsmuur gestap het, want toe ek weer sien, is ek buite die eeue-oue grys stadsmuur en ek weet nie waar die stadspoort is om terug te keer na die ou stad nie. Vir ‘n oomblik wil ek paniekerig raak. Laataand. Alleen. ‘n Vreemde stad. Toe ineens is daar die besef – maar ook hier is God. Immers – ons sing mos – op berge en in dale en oral is my God. En ek het ‘n Engelsak aan my sy om my daaraan te herinner.

Ek keer ‘n voetganger voor. Met ‘n konkoksie van Engels en ‘n  Franse woord hier en daar en baie gebare beduie ek dat ek deur die stadmuur moet kom. Hotel toe. ‘n Lig gaan op. Aanwysings met baie gebaretaal volg. Die engel sorg dat ek iets verstaan en die stadspoort vind.

Miskien het die Meisie van Avignon en die Engel saamgespan want middernag is ek terug in die knusse hotelkamer.  Ek het die mooie stadjie beleef en wil eendag weer terugkom. Met ‘n Reisgenoot aan my sy. En ‘n Engel.

Vandag is ‘n vierdag!  Dit is ‘n verjaarsdagkoek-met-een-kersie-dag! Die Blog-baba het vandag sy eerste mylpaal bereik. Tegnies verjaar die Blog op 1 Junie, maar gister was ‘n chemodag en het die muse laag gelê. Dus vier ek die verjaarsdag maar ‘n dag laat, die spreekwoord lui immers: Liewers laat as nooit!

Verlede jaar op 1 Junie sit ek in die dorp by ‘n eetplek, toe my selfoon lui. Dis vriend Leon wat wil weet of ek dalk by die rekenaar sit. Op my ontkennende antwoord gee hy my die opdrag – sodra ek tuis kom moet ek  my rekenaar aanskakel en die webadres www.wimfourie.co.za  intik en sien wat gebeur. Ek kan nie gou genoeg by die rekenaar kom om die opdrag uit te voer nie. Ek wag in spanning vir die webwerf om oop te maak en sien verbaas hoe my eie gesig vanuit die skerm na my staar!  Regs sien ek die oop kerkdeur van Philippolis se kerk en die opdrag om op die deur te klik. Toe die Blog se mashoof op die skerm verskyn met die woord “Hallo” daaronder, voel ek die opgewondenheid deur my are bruis. Hier kom ‘n ding! Leon vertel hoe ek te werk moet gaan om die inskrywings te doen en foto’s te laai. Ek spring weg met my eerste foto en inskrywing: ‘n kerk, ‘n sjabloon, ‘n kamera, ‘n kiekie. Dit word die begin van ‘n reis met baie haltes (sover reeds 57).

Vandag dink ek net net weer hoe ‘n wondelike gawe tyd is. In die afgelope genadejaar het daar heelwat dinge gebeur, waarvan ek ‘n hele paar onder my “goeie dinge wat gebeur” joernaal kan inskryf. Vir my was die Blog een van die beste dinge wat kon gebeur.  Na soveel jare se kondisionering om weekliks ‘n boodskap aan die gemeente te moes bring (plus al die openinge, afsluitings en ander boodskappies daarby), is mens in ‘n ritme om gedagtes, verse en simbole te soek wat diensbaar kan wees in ‘n preek. Dan as die preek-uitlaatklep skielik toegemaak word, dam die idees egter steeds op. Nes ‘n grondwalletjie om ‘n vrugteboom se stam nie suksesvol weerstand kan bied teen die opdammende water uit die tuinslang se bek nie en uiteindelik iewers moet meegee, so soek opgegaarde gedagtes en prikkels ‘n uitlaatklep. Siedaar! Die blog bied so ‘n uitloop!

Eintlik het die hele gedagte begin met ‘n gesprek die aand verlede jaar by  Amariskool se  Melodramari. In gesprek met vriende aan tafel, moedig hulle my en Lynette aan om van my foto’s uit te soek en dan kan ek iets gepas by elkeen skryf. Dalk kan ons werk aan so ‘n tipe inspirasiebundel deur van die geskrewe stukke saam te voeg. Die volgende oggend begin my reisgenoot en ek om deur my foto’s van die afgelope paar jaar te sif. Foto’s met ‘n moontlike storie word eenkant gesit in ‘n rekenaarlêer. Ons kry ‘n stuk of veertig foto’s wat moontlikhede het vir die projek en maak afdrukke daarvan. Die bal is aan’t rol! Die volgende week gesels ek met vriend Leon oor die gedagte. Om dalk te begin deur ‘n stukkie elke week te skryf, ‘n foto daaraan te heg en dit as epos uit te stuur aan ‘n klompie vriende en familie. Hy wys my egter op die weeklikse rompslomp daarvan om so ‘n pos aan ‘n groot aantal mense te stuur en beveel aan dat ek eerder my gedagtes in Blogvorm moet weergee. Ek is maar onkundig en vra uit oor wat ‘n Blog behels en hoe mens te werk gaan om so iets tot stand te bring. Hy verduidelik  dat dit nie ‘n probeem is nie en dat ek dit aan hom moet oorlaat. Groot is my verrassing toe ek ‘n paar dae  later sy opdrag kry om die webadres in te tik. Baie vernuftig het hy toe die samestelling van die foto en kerkdeur gedoen. Presies soos ek dit sou wou gehad het!

By hierdie Blogverjaarsdag dus my dankies. Eerstens aan die Vader wat so kreatief in ons lewens werk en ons lei om steeds ontdekkings te maak. Soos die spits van die kerktoring op die foto(die kerk waar ek belydenis van geloof afgelê het) wys na die son as bron, wil ek ek net baie dankie sê aan God die Vader as Bron van elke skeppende idee en beeld. Baie dae het ek fisies en psigies nie op my beste gevoel terwyl ek begin het om die Blog te skryf nie, maar terwyl ek skryf, ervaar ek net ‘n versterking en inspirasie. “I was an empty vessel –
You filled me up inside” (Pretty Amazing Grace – Neil Diamond)

 Baie dankie Leon vir jou praktiese hulp,  aansporing en inisiatief. Dankie ook aan my reisgenoot vir haar inspirasie met die uitsoek van die foto’s en die aanmoediging om aan te hou “blogeer”.

Dan sekerlik ook ‘n reuse dankie aan diegene wat gereeld lees dit wat ek neerskribbel en ook d.m.v opmerkings onderaan die Blog of epos kommentaar lewer. Dit maak die skrywes dubbeld en dwars die moeite werd. Daar is ook diegene wat dit wel lees maar nie spesifiek kommentaar lewer nie. Dankie ook vir julle getroue meelewing. Sonder lesers sal ‘n Blog nie oorleef nie. Ter wille van interessantheid: Die blog is die afgelope jaar 8322 keer besoek, d.w.s ‘n gemiddeld van 693 besoeke per maand -gemiddeld 23 besoeke per dag. Dit is lekker om te weet dat byna twee dosyn persone per dag by my kuier sonder dat ek dit weet! (Gelukkig hoef ek nie soveel koppies koffie te maak nie!).

Die afgelope jaar het ek as genadejaar beleef en ek sien uit om DV  op 1 Junie 2012  twee kersies dood te blaas!  Dalk het die blogs dan ook al in ‘n ander formaat verskyn, wie weet? (As dit van my reisgenoot afhang, gaan daar iewers ‘n bundel verskyn).

As viering van die genadejaar plaas ek die woorde van die aangrypende liedjie van Neil Diamond: Pretty Amazing Grace

 Pretty Amazing Grace
Pretty amazing grace is what You showed me
pretty amazing grace is who You are
I was an empty vessel
You filled me up inside
and with amazing grace restored my pride

Pretty amazing grace is how You saved me
and with amazing grace reclaimed my heart
love in the midst of chaos
calm in the heat of war
showed with amazing grace what love was for

You forgave my insensitivity
and my attempt to then mislead You
You stood beside a wretch like me
Your pretty amazing grace was all I needed.

Stumbled inside the doorway of Your chapel
humbled in God by everything I found
beauty and love surround me
freed me from what I fear
ask for amazing grace and You appear

You overcame my loss of hope and faith
gave me a truth I could belive in
You led me to a higher place
showed Your amazing grace
when grace was what I needed

look in a mirror I see Your reflection
open a book You live on every page
I fall and You’re there to lift me
share every road I climb
and with amazing grace You ease my mind

Came to You with empty pockets first
when I returned I was rich man
didn’t believe love could quench my thirst
but with amazing grace You showed me that it can

In Your amazing grace I had a vision
from that amazing place I came to be
into the night I wandered
wandering aimlessly
found Your amazing grace to comfort me.

pretty amazing
pretty amazing ….