A lifetime comes and goes
And as my friend the rose said only yesterday
“This morning I was born
And baptised in the dawn
I flowered in the dew
And life was fresh and new
The sun shone through the cold
And through the day I grew
By night-time I was old”
Die nostalgiese klanke van dié Francoise Hardy liedjie, The Rose, begroet ons toe ons die ouditorium van die Odeon binnestap. Dis die eerste vertoning wat ons by vanjaar se Volksblad kunstefees in Bloemfontein kyk. My kleinsus en ek het besluit om die trip down memory lane ons eerste baken te maak by vanjaar se fees. My reisgenoot sluit later in die week by ons aan, maar eers moet Lana en ek op ons kleintyd spore terugstap.
Ons het van kinderjare af ‘n spesiale musiekverbintens. Ons het gereeld Vrydagaande laat die Hit parade saam geluister en ons verbind sekere liede met sekere intense kleintyd-ervarings. Veral ons onthou van diegene op wie ons op Hoërskool verlief was, is aan sulke liede gekoppel: Lonely lady, You, Brown eyes, Lady D’Arbanville, I’am a Rock, Jennifer Juniper, Where do you go to my lovely, To love Somebody, Dancing Queen…
Francoise Hardy het in 1970 haar regmatige plek op die lys ingeneem. Op die langspeelplaat: Francoise Hardy sings in English was daar ‘n paar snitte wat presies die hunkering van ‘n adolessente eerste liefde verwoord het. As die openingswoorde van All over the world gespeel het, het ons saamgesing:
All over the world
People must meet and part
There’s someone like me
Feeling a pain in their heart…
Gedurende my matriekjaar (1971) het ons familie een aand in die binnehof van ons huis in Van Ryneveldstraat, Klerksdorp gesit en gesels onder die sterre. Ek het die aand die voorreg gehad om op die groen kampbedjie te lê en die sterre dop te hou terwyl ons oor alles en nogwat gesels. Die skuifdeur was oop en die klanke van Francois Hardy het na buite gesyfer. Toe die woorde van All over the world opklink het ek diepe Weltschmertz ervaar ( ek kyk interessantheidshalwe hoe die woord gedefineer word en kry die volgende: A feeling of melancholy and world-weariness). Dis presies die gevoel wat ek beleef het daardie aand onder die sterre, veral toe Francoise die tweede strofe sing:
Some may meet again
Under that same bright star
If maybe some night
You come back from afar
Who cares if tonight
I don’t know where you are
Toe die melancholiese “A lifetime comes and goes, thats what my friend the Rose said only yesterday…” kort daarna volg, het ek behoorlik oor die vlietende aard van die lewe (wat in die liedjie as ‘n kortstondige dagreis uitgebeeld word), gewonder. Terwyl ek na die flonkerende sterre en grootse uitspansel gekyk het, was dit behoorlik asof die broosheid en die onpeilbare gang van die menslike bestaan daardie aand diep in my gemoed ingebrand het.
Met die vertoning by die Kunstefees sit ek en Lana in die derde ry van voor: Naomi Morgan en ‘n bekwame kwartet van sangeresse in hulle gestreepte T-hemde en berets, vertel die vreemd-hartseer lewensverhaal van Francoise Hardy en haar skielike roem. Die vertoning is getiteld: Die hart van Francoise Hardy en is gebaseer op haar outobiografie wat onlangs verskyn het. In die boek vertel sy haar verhaal: Hoe sy, Francoise Madeleine Hardy, op 17 Januarie 1944 as buite-egtelike kind gebore is en haar hele lewe lank gesoek het na onvoorwaardelike liefde en aanvaarding. Dit het sy nie by haar ouers, familie, kerels of man gekry nie. Ook nie by Chris Barnard in haar kortstondige verhouding met hom nie. Selfs haar oupa het haar geignoreer. Die enigste keer dat hy met haar gepraat het, was toe sy begin beroemd word het in 1962. Hy het haar slegs gevra: “Is jy nou gelukkig?” Eers toe sy self ma word van haar seun Thomas, het sy ervaar dat sy regtig kon liefhê en liefgehê word deur hom
In die vertoning word haar lewensloop uitgebeeld tot op op die hede (sy is tans 68). D.m.v. haar liede word die verhaal ontplooi en die nostalgie het die gehoor behoorlik beetgepak. Toe die liedjie the Rose in Frans gesing word (Mon amie la rose) klink die broosheid van ons bestaan nog meer verganklik in die franse woorde:
et mon amie la rose me l’a dit ce matin
à l’aurore je suis née
baptisée de rosée
je me suis épanouie
heureuse et amoureuse
aux rayons du soleil
me suis fermée la nuit
me suis réveillée vieille…
And life was fresh and new
The sun shone through the cold
And through the day I grew
By night-time I was old”
Ek dink ook oor die roos as teken van liefde en viering. Op ons eerste huweliksherdenking stuur ek vir my reisgenoot ‘n gerf wit rose om dankie te sê vir die reis wat soveel nuwe bakens het. Byna gelyktydig laat sy vir my ‘n bos blomme aflewer waar ons in die Coffee Shop kuier. Rose as uitroeptekens van lewensvierings.
And the road has been too long,
And you think that love is only
For the lucky and the strong,
Just remember in the winter
Far beneath the bitter snows
Lies the seed that with the sun’s love
In the spring becomes the rose
Dankie dat jy dit deel. Ek dink meer van ons het bepaalde verbindings met hierdie meisie met die mooi stem. Ek luister steeds graag na haar.
Leon, dit was opvallend dat die mense by die vertoning vyftig-plussers was en na die vertoning met die uitstapslag vir mekaar soos ou bekendes geglimlag het omdat ons die gemeenskaplike herinnering deel. Sy het voorwaar hartsmusiek gemaak.
Wim, vandag het ek weer ‘n vriend ontmoet wat ek 40+ jaar laas gesien het. Ons het dadelik lekker gesels in die koffiewinkel en saam ons lee suikerkardoesies ewe netjies opgevou. Ons was saam in die skooolbanke en het duits geneem en het saam vir juf Williams onthou. Ek dink aan ons gesamentlike “heartthrob” en ek will graag met van die woorde van haar liedjie ‘Magic Horse’ my lekker onthou hier afsluit.
“Up above where all is silent
On my Magic Horse I fly
Where the Phoenix burns so brightly
To the place above the sky
Higher, higher, higher in the night
Faster, faster, faster in the sky”
Francoise Hardy.
Ons lewens is ‘n heerlike rit op ‘n ‘Magic Horse” geniet dit!
Len, is dit nie die wonder van vriendskap dat mens die gesprek kan voortsit waar dit drie-en-veertig jaar gelede (tydelik) opgehou het nie…
Dankie vir soveel gedeelde onthou’s, sowel as die aanwakker van nuwe belangstellings. Die “Magic Horse” moet voluit gery word! Dankie!