‘n Speellys vir die Lewe

 

 So klompie jare gelede was daar ‘n advertensie van ‘n Musiekwinkel met dié slagspreuk:

“ Every life has a theme song – what is yours?”

 Dit kan nogal ‘n interessante vraag wees, afhangende van jou lewensfase en –ingesteldheid op daardie stadium.

 Ek onthou hoe ek kleintyd dol was oor die liedjie Personality van Lloyd Price. Veral die koortjie gedeelte  het ek lustig saamgesing:

`cause you got personality

Walk, personality
Talk, Personality
Smile, Personality
Charm, personality
Love, personality
And of Cause you’ve got
A great big heart

Ek dink nie ek het mooi geweet presies wat die “Personality” was nie, maar dit het vir my geklink soos iets wat ek graag sou wou hê!

Sedert die Personality-fase, was daar al verskeie ander “temaliede” in my lewe. So onthou ek  die Billy Joel liedjie My Life wat tydens my grensdiens my temalied was. Net soos kleintyd met Personality het ek die versie lustig gesing as my verset teen die weermag en die grens-opset:

I don’t need you to worry for me cause I’m allright
I don’t want you to tell me it’s time to come home
I don’t care what you say anymore this is my life
Go ahead with your own life leave me alone

Tydens my eerstejaar op Stellenbosch was Eyelevel ‘n groot treffer, veral dan die Afrikaanse weergawe daarvan: Lied van die Boland.

So het die liede en my lewe soms mekaar aangevul en soms was die een ironiese kommentaar op die ander. In die jaar van my ma se heengaan  was Joy se Paradise Road die groot treffer  Net so was Irene Cara se treffer What a feeling! uit die film Flashdance ‘n treffer terwyl my pa in 1984 terminaal siek was in Little Company of Mary.

In die middeljaar van my tydperk in Komga toe ek self maar oorbewus was van die negatiewe en die kompleksiteit van die lewe, het Crocodile Harris se stem telkens oor die eter geklink: Please give me the Good News. Waarop ek Amen laat hoor het.

Tydens ‘n traumatiese Grensdienskamp op Okankolo in 1987, het ek behoefte aan ‘n temalied om die ou jaar mee af te sluit en ‘n nuwe te begin. Ek klim op oujaarsaand in die “Aapkas”  – die hoë uitkyktoring waaruit vyandelike bewegings waargeneem kan word. Dit is ‘n  stil, sterbesaaide aand. Ek is my so bewus van my nietigheid en ‘n uitgelewerde gevoel hier in ‘n gevegsomgewing. Maar ook van ‘n stil wete: Iemand hou sy hand oor ons.

Toe dit naastenby twaalfuur is en die oorgang van 1987 na 1988 gebeur, luister ek op my Walkman ‘n Amy Grant bandjie wat ek aangeskaf het net voor die kamp. Die titel van die album is: Age to Age en die snit: El Shaddai:

El Shaddai, El Shaddai
El-elyon na Adonai
Age to age you’re still the same
By the power of the name
El Shaddai, El Shaddai
Erkamka na Adonai
I will praise and lift you high
El Shaddai

Through your love and through the ram
You saved the son of Abraham
Through the power of your hand
You turned the sea into dry land
To the outcast on her knees
You were the God who really sees
And by your might
You set your children free

El Shaddai, El Shaddai
El-Elyon na Adonai
Age to age you’re still the same…

“n Vreemde rustigheid kom vestig hom hom in my binneste. Ek is in die sigveld van El Shaddai (God Almagtig) wat die see oopgemaak het vir sy volk en Isak-op-die-altaar se lewe gered het. Die hemel voel  ineens naby. Ek is in die Teenwoordigheid van die Almagtige. Ek sien kans vir die jaar.

Sedertdien het ek dikwels ‘n temalied  gekies op nuwejaar as versterking vir die jaar. 

Ek is altyd ingestel om musiek raak te luister: synde dit nou tydens ‘n kuier by vriende, in ‘n film, in die Supermark of bloot net die liedjies wat speel terwyl ek ry.

Miskien daarom dat ek ‘n fobie ontwikkel het vir Inkopiesentrums tydens die Kersgety, want as ek ad nauseam Jingle Bells moet aanhoor, wil ek vlug. Dieselfde geld vir The twelve days of Christmas, Rudolph the red nose reindeer en die Boney M  se holruggeryde  kersmusiek.

Die ergste is as ek dink dat ek veilig kan sit in die kerk tydens Adventtyd en sinvolle kersmusiek sal hoor en iemand by die klankkas is in ‘n hêppie-hêppie krismis bui en speel al die kommersiële liedjies.

 Dit sou interessant wees as mens ‘n speellys kon saamstel van musiek wat iets van jou lewensverhaal vertel

Tien dae gelede sit ek in die Chemo-lokaal in Ernest Oppenheimer hospitaal. Die drie-weeklikse ritueel bly maar minder lekker, maar op ‘n vreemde manier is dit ‘n baie postiewe ervaring want daar heers nie ‘n negatiewe, morbiede atmosfeer nie. Inteendeel, daar is soms ‘n ligtheid en ‘n blydskap wat die prentjie van  mense wat ‘n swaar pad met pyn geloop het, weerspreek. So sal mense wenke uitruil wat die newe-effekte van chemo kan hokslaan of vertel waar kan jy vir jou pruik laat highlights insit.

 Terwyl ek sopas die eerste sakkie chemo binne-aars ontvang, luister ek na die musiek wat op die agtergrond speel. Dit is ‘n handelsender en die liedjie is I had the time of my life uit die film Dirty Dancing. Ek glimlag effe wrang – dit sou sowaar nie nie my temalied wees vir ‘n Chemolokaal nie. Ek onthou dat ek ‘n klompie maande gelede vir my chemobehandeling in Bloemfontein was. Die lokaal was baie verbruikersvriendelik met sagte bruin leerstoele, mooi skilderye, ‘ n koffiemasjien en ‘n uitsig na buite. Tog is die plaaslike radiostasie ook die musiekverskaffer en kon ek nie help om te glimlag toe ek hoor wat speel nie: Queen se Who wants to live forever? is die agtergrondmusiek vir die chemo.

 Tydens die sessie tien dae gelede by ons plaaslike hospitaal maak ek die volgende inskrywing op Facebook via my Blackberry.

Die liedjies wat speel hier in die lokaal waar chemo toegedien word, is ironies – ‘n vorige keer speel Queen se Who wants to live forever? Vandag – I had the time of my life!  Nouja – what next?

 Hierop kry ek heelwat kommentaar: ‘n Vriendin uit die Kaap (wat self die werklikheid van chemo deurgemaak het) laat weet: Dalk: It’s my party and I can cry if I want  to?

 Verskeie  voorstelle en aanbevelings volg : I’m a Believer, Die Briels en Bridge over Troubled waters asook I want to break free. Waarop ek antwoord dat dit net assblief nie Needles and Pins moet wees nie! Die liedjie het sowaar in die teater gespeel toe die narkotiseur naderkom om my ‘n epiduraal toe te dien. Sy sê toe so ewe: Daar speel hulle nou juis jou liedjie!

 Nee, in die chemolokaal is die liedjie glad nie van pas nie, net soos I fall  to pieces verbode was in die vertrek waar ek pottebakkersklasse geneem het!

 Nee, ek sien eerder kansvir die dramatiese Cry to Me van die Staccattos as iets oor naalde en spelde!

Tog is daar ook in die terugvoer wat ek kry, ‘n paar voorstelle vir inspirerende liedjies wat ‘n goeie alternatief vir die tong-in-die-kies liede kan wees.

 Iemand stel I Believe voor. ‘n Ander: All is well van Robin Marks.

 Ek begin dink: watter liedjies sou hoort op so speellys? Daar is ‘n magdom van inspirerende liedjies met ‘n sterk geestelike boodskap wat sou gepas wees. Baie van die gunstelingliedjies van my pa wat ek in die vorige blog genoem het, sou ook hier kon werk. Selfs my kleintyd se kinderkransliedjie met sy refrein: Skyn dan skyn, jy in jou klein hoekie en ek in myn, sou kon werk. Want hier moet jy skyn ten spyte van…

 Tog is daar ‘n liedjie wat ek sou insluit op so speellys. Dit is die mooie instrumentale snit van Elton John: A song for Guy.

Ek ken nie die agtergrond van die lied nie, maar weet net dat teen die einde van die mooi snit wat hoofsaaklik uit klaviermusiek bestaan, is daar ‘n stem op die agtergrond wat met intervalle fluister: Life..Life…Life.

 Dit is hierdie lewensfluistering wat my bemoedig, meer nog as die polsende sang wat dikwels herhalend uitgekreet word in sommige snitte.

 As ek dus weer daar in die leerstoel sit, sal ek maar my eie kopmusiek maak. Deel daarvan sal hierdie dringende herinnering wees: Life…life…life.

 En die besef dat hierdie lewe weliswaar vol teenstrydighede is, maar steeds verrassend wonderlik bly.

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.