Wim Fourie Blog

‘n Woestynheilige het vir etlike jare as askeet in die woestyn geleef. Hy het sy gedagtes wat deur die stilte en sy samesyn met God gevorm is, op perkamente opgeteken. Met die hulp van ink wat hy uit ‘n spesiale plant vervaardig het en ‘n primitiewe pen het hy op perkamentrolle die boodskappe van sy stilwees voor God neergeskryf en aan verbygaande karavane oorhandig

 Hy het egter begin agterkom dat sy kragte besig was om af te neem en het op ‘n dag besef dat die  einde van sy lewe naby is. Toe het hy ineens die intense begeerte gehad om sy testament op te teken, maar tot sy ontsteltenis het hy ontdek dat hy geen enkele perkamentrol oorgehad het om dit op te skryf nie. Uiteindelik het hy besluit om met die ink wat hy wel nog by hom gehad het sy testament op sy lyf te skryf. Hy het sy eenvoudige linnekleed afgestroop. Met slegs sy lendedoek aan sy lyf het hy hom op die woestynsand tuisgemaak om sy testament op sy verweerde lyf te skryf. Terwyl hy egter die pen naderbring om die eerste woord te skryf, het hy ineens gehuiwer en weer na sy eie liggaam gekyk –

* sy verweerde voete wat baie ver geloop het onder moeilike omstandighede om die blye boodskap aan afgeleë groepe mense te bring;

* sy knieë wat die tekens getoon het van jare se kniel in gebed;

*sy bolyf wat letsels gedra het van die martelhoue wat hy terwille van sy geloof   moes verduur;

*sy vereelte hande wat gewoond was om te dien, wonde te verbind  en die boodskap van liefde neer te skryf oor baie jare

 Ineens het hy die pen en ink neergesit met die helder besef wat by hom posgevat het: Ek hoef nie ‘n testament op my liggaam te skryf nie, my liggaam is my testament, dit dra die letsels en tekens van my lewe, my werk, my diens. Toe het hy uitgestrek in die woestynsand gaan lê en sy hande sywaarts uitgestrek sodat sy liggaam in die vorm van ‘n kruis gelê het. Hy het sy oë toegemaak en God in ‘n dankgebed geloof vir die voorreg om soveel jare te kon leef en in instrument in die hande van die Allerhoogste te wees

 ‘n Verbygaande karavaan het hom ‘n paar dae later so aangetref – ‘n  stil figuur wat in kruisvorm gelë het met die sand wat hom begin toewaai het – maar op sy gesig ‘n hemelvrede.

(Verhaal verwerk en aangepas nav “Testament” In “Kommerkrale” -Hennie Aucamp)

 Die afgelope twee weke in Bloemfontein het ek my eerste ervaring van bestraling gehad. Die onbekende ervaring het soos ‘n berg voor my gelê. Wat presies behels dit? Wat gebeur tydens bestraling? Wat ervaar en voel mens? Watter newe-effekte is daar? In die wagkamer van Onkoterapie het ek gesit en na die mense om my gekyk – meeste gesigte en liggaamshoudings het iets vertel van die pad wat hulle geloop het, veral ook die nalatenskap van chemo (mussies om die haarlose koppe te bedek) en soms ook ‘n bleekheid en ‘n moegheid wat vertel van ‘n dapper en verbete stryd teen die aliens in hul lywe. Tog, as mens begin gesels, is daar ‘n sprankel in die oê en ‘n vasberadenheid in hul stem.  Sommige is ingestoot in die bestralingskamer op hospitaalbeddens, maar steeds het hulle ‘n vriendelike groet gehad vir diegene in die wagkamer.

Toe uiteindelik ook my oomblik van waarheid – eers die vooraf vastelling en afbakening van die twee areas wat bestraal moet word. Daar word groen sterretjies op my lyf gemaak met ‘n merkpen en dan ook vier tatoëerkolletjies wat die bestralingsplekke afbaken. Die bestraling self volg dan – die gaan lê en op die bed en die blootlê van die gemerkte areas. Dan besef ek ook dat my lyf my testament geword het wat vertel van die pad, veral die afgelope sewe jaar se vreemde reis met die ongewenste plakkers wat hul in my lyf kom vestig het. Terwyl die bestraling dan vir ‘n klompie minute duur, is dit behoorlik asof iets van die waarheid by mens instraal: Net genade hou jou as gebroke en beleërde mens heel. Ineens onthou ek die woorde wat in boogvorm geskryf staan bokant die ingang van die Kweekskool op Stellenbosch: Sol Justitiae Illustra Nos (Son van Geregtigheid bestraal ons)

Op ‘n vreemde manier word die woorde deur ‘n bestralingsapparaat nuut by my ingebrand.

In Neil Diamond se aangrypende liedjie Morningside besing hy die handewerk van ‘n Pa wat ‘n handgemaakte tafel vir sy kinders nalaat:

Morningside
The old man died
 
And when he died
He left a table made of nails and pride
And with his hands he carved these words inside
For my children

And the legs were shaped with his hands
And the top made of oaken wood
And the children sat around this table
Touched with their laughter
Ah, and that was good

Morningside
The old man died
 And when he died
He left a table made of nails and pride
And with his hands he carved these words inside
For my children
The words he carved became his epitath
For my children

Op die meegaande foto is die hande die testament van ‘n lewe wat geleef is. By my Oom se begrafnis het ek my Tagtigjarige Tannie se hande afgeneem waar dit die jonger hande van ‘n buurseun omsluit wat haar wou troos. Tog is dit vir my veelmeer die troos van haar hande met hul lewensverhaal wat troos oordra aan die jonger geslag. ‘n lewenstestament – kyk hierdie hande het geleer om te ontvang en af te gee. Hierdie hande het gebid en gewerk. Nou rus dit in die wete: Iemand hou my in Sy hande. Altyd.

My hande is my lewenstestament. Neem die troos daarvan met jou saam.

This entry was posted on Monday, July 19th, 2010 at 10:25 pm and is filed under Uncategorized. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.